کد مطلب:233447 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:234
فراتر از مهر مادری
.. ولی در نهایت، مهر مادری نیز با تمام عظمتش حد و مرزی دارد و آینه تشبیه را وسعت روی یار نیست، بلكه بهتر آن كه بی پرده سخن رود و سیمای او آنچنان كه هست ترسیم شود كه اگر رفیق را محبتی است از بی كران مهر او چشیده و اگر پدران را شفقتی است، از چشمه ی جوشان لطف او جرعه ای نوشیده اند و مادران، خود جرعه نوش اقیانوس رأفت اویند. اینان را به امام چه شباهتی است و سوز محبت او را با گرمی مهر اینان، چه مقارنتی؟!
همان به، كه او را بی نقاب بنگریم، تا هر كس به قدر همت خود خوشه ای چیند و به قدر معرفتش جلوه ای بیند. این جاست كه امام علیه السلام از تشبیه و استعاره سرباز زده،شأنی از شؤون لطفش را بیان می كند و حرفی از الفبای محبت و مودتش را بر ملا می سازد، كه: امام پناه بندگان است و در آن واقعه ی بزرگ و ترس آوری كه همه در فكر خویش اند؛ آن جا كه ملاذ و پناهی نیست، آن جا كه دریای ژرف عطوفت مادر نیز به گل می نشیند، آن واقعه ای كه خدا آن را از هر داهیه ای هولناك تر و از هر تلخی تلخ تر می نامد:
[ صفحه 92]
روزی كه مادران شیر ده فرزندان شیر خوار خود را فراموش می كنند و زن آبستن حمل خود را (از ترس) ساقط می كند و مردم را مست و بیهوش می انگاری، در حالی كه چنین نیستند ولی عذاب الهی شدید است. [1] .
امام علیه السلام این جا پناه مردمان است. این جا كه گرمی تمام محبت ها به سردی می گراید و همه از یكدیگر فرار می كنند.
(یقوم یفر المرء من أخیه - و أمه و أبیه - و صاحبته و بنیه) [2] .
روزی كه مرد از برادر و مادر و پدرش و از همسر و فرزندانش فرار می كند.
این زمان، وقت آتش فشان كوه عشق و محبت است و گاه جوشش چشمه سار صفا و رأفت و هنگامه ی دستگیری هر یك از امامان از امت خویش می باشد.
آنچه تا این جا بدان گوش جان سپردید، شمه ای بود از رأفت آن والا مقام، آن هم در آن زمان كه خلق و خوی زیبایش همچون جمال دل آرایش، مستور و محبوب است و این همه نور و ضیا، پرتوی است كه از روزنه ای میزبان دیدگانمان می شود و رایحه ای كه از پس پرده ها به مشام جانمان می رسد.
[ صفحه 93]
همان به، كه او را بی نقاب بنگریم، تا هر كس به قدر همت خود خوشه ای چیند و به قدر معرفتش جلوه ای بیند. این جاست كه امام علیه السلام از تشبیه و استعاره سرباز زده،شأنی از شؤون لطفش را بیان می كند و حرفی از الفبای محبت و مودتش را بر ملا می سازد، كه: امام پناه بندگان است و در آن واقعه ی بزرگ و ترس آوری كه همه در فكر خویش اند؛ آن جا كه ملاذ و پناهی نیست، آن جا كه دریای ژرف عطوفت مادر نیز به گل می نشیند، آن واقعه ای كه خدا آن را از هر داهیه ای هولناك تر و از هر تلخی تلخ تر می نامد:
[ صفحه 92]
روزی كه مادران شیر ده فرزندان شیر خوار خود را فراموش می كنند و زن آبستن حمل خود را (از ترس) ساقط می كند و مردم را مست و بیهوش می انگاری، در حالی كه چنین نیستند ولی عذاب الهی شدید است. [1] .
امام علیه السلام این جا پناه مردمان است. این جا كه گرمی تمام محبت ها به سردی می گراید و همه از یكدیگر فرار می كنند.
(یقوم یفر المرء من أخیه - و أمه و أبیه - و صاحبته و بنیه) [2] .
روزی كه مرد از برادر و مادر و پدرش و از همسر و فرزندانش فرار می كند.
این زمان، وقت آتش فشان كوه عشق و محبت است و گاه جوشش چشمه سار صفا و رأفت و هنگامه ی دستگیری هر یك از امامان از امت خویش می باشد.
آنچه تا این جا بدان گوش جان سپردید، شمه ای بود از رأفت آن والا مقام، آن هم در آن زمان كه خلق و خوی زیبایش همچون جمال دل آرایش، مستور و محبوب است و این همه نور و ضیا، پرتوی است كه از روزنه ای میزبان دیدگانمان می شود و رایحه ای كه از پس پرده ها به مشام جانمان می رسد.
[ صفحه 93]
[1] حج (22):2.
[2] عبس (80):34-36.